اثر کورکومین بر آستروگلیوزیس و بهبود رفتار حرکتی در مرحلۀ حاد آسیب طناب نخاعی در یک مدل کانتیوژن موش صحرایی
نویسندگان
چکیده
مقدمه: هر آسیب طناب نخاعی تروماتیک (sci) ممکن است باعث طیفی از علایم درد تا از دست رفتن کامل عملکردهای حسی و حرکتی ناحیۀ پایین ضایعه گردد. با وجود پیشرفت های بسیار در روش های جراحی، درمان آسیب طناب نخاعی به عنوان یک موضوع پیچیده باقی مانده است. کاهش فرایندهای التهابی اولیه با ایجاد بستر به عنوان یک درمان جدید امکان پذیر پیشنهاد شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کورکومین بر بهبود رفتار حرکتی در مدل کانتیوژن موش صحرایی در مرحلۀ حاد بود. مواد و روش ها: در این مطالعۀ in vivo ، موش های صحرایی آزمون به صورت تصادفی در گروه های لامینکتومی، شم (تزریق نرمال سالین) و درمان قرار گرفتند. در گروه های درمان، موش های صحرایی تزریق داخل صفاقی کورکومین را (70، 60، 50 ،40 میلی گرم / میلی لیتر / کیلوگرم) در 6 ساعت بعد از آسیب طناب نخاعی روزانه دریافت کردند. آسیب طناب نخاعی با یک روش استاندارد انجام شد. بعد از تراشیدن، لامینکتومی در سطح t12-l1 انجام شد و طناب نخاعی آشکار شده در معرض یک میلۀ فلزی 10 گرمی با قطر 2 میلی متر از ارتفاع 25 میلی متر قرار گرفت. روند حرکتی با آزمون bbb (basso-beattie-bresnahan) به مدت 12 هفته ارزیابی شد. 3 ماه بعد از آسیب طناب نخاعی، طناب نخاعی توسط مورفومتریک، بیان پروتئین اسیدی فیبری گلیال (gfap) و بازسازی آکسون مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: رنگ آمیزی ایمونو هیستوشیمی و نمرات آزمون bbb موش های صحرایی دارای آسیب طناب نخاعی درمان شده با کورکومین به طور قابل توجهی نسبت به موش های صحرایی شم در روز 7 بهبود یافت. سطح پروتئین اسیدی فیبری گلیال در گروه درمان شده با کورکومین نسبت به گروه شم به طور قابل توجهی کاهش یافت. بهترین دوز کورکومین 60 میلی گرم / میلی لیتر / کیلوگرم در 6 ساعت پس از آسیب طناب نخاعی بود. نتیجه گیری: داده ها نشان داد که کورکومین رفتار حرکتی در مرحلۀ حاد آسیب طناب نخاعی را احتمالاً از طریق افزایش بازسازی آکسون و کاهش آستروگلیوزیس بهبود می بخشد.
منابع مشابه
اثر بربرین در تنظیم آستروسیتهای Gfap+ ناحیه هیپوکمپ موشهای صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین
Background: Diabetes mellitus increases the risk of central nervous system (CNS) disorders such as stroke, seizures, dementia, and cognitive impairment. Berberine, a natural isoquinolne alkaloid, is reported to exhibit beneficial effect in various neurodegenerative and neuropsychiatric disorders. Moreover astrocytes are proving critical for normal CNS function, and alterations in their activity...
متن کاملاثر بربرین در تنظیم آستروسیتهای Gfap+ ناحیه هیپوکمپ موشهای صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین
Background: Diabetes mellitus increases the risk of central nervous system (CNS) disorders such as stroke, seizures, dementia, and cognitive impairment. Berberine, a natural isoquinolne alkaloid, is reported to exhibit beneficial effect in various neurodegenerative and neuropsychiatric disorders. Moreover astrocytes are proving critical for normal CNS function, and alterations in their activity...
متن کاملبررسی اثر بهبود حرکتی نانوفیبر خود سامانده در مدل ضایعۀ نخاعی در موش صحرایی
مقدمه: صدمۀ نخاعی یک وضعیت ناتوان‌کنندۀ خطرناک است که می‌تواند منجر به فلج شدن گردد. به علت اثرات سودمند هیدروژل در مقایسه با داربست‌های از پیش ساخته شده، در این مطالعه یک زیست ماده بر پایۀ هیدروژل به نام ماتریژل به‌کار برده شد. ماتریژل یک زیست مادۀ حساس به حرارت است که در دمای بالای 20 درجۀ سانتی‌گراد تشکیل هیدروژل و نانوفیبر می‌دهد. ماتریژل حاوی لامینین، نیدوژن و برخی از فاکتورهای رشد است ...
متن کاملاثر کورکومین بر آنژیوژنز در مدل حلقه آئورت موش صحرایی
Introduction: Tumeric is a plant with both food and medical properties by which Curcumin is derived from. It has various pharmacological effects. Angiogenesis, a dynamic process of endothelial cells proliferation in order to develop new blood vessels from the previous ones, affects a wide range of physiological and pathological processes such as tumor growth and metastasis. In this study, anti...
متن کاملبررسی اثر بهبود حرکتی نانوفیبر خود سامانده در مدل ضایعۀ نخاعی در موش صحرایی
مقدمه: صدمۀ نخاعی یک وضعیت ناتوان کنندۀ خطرناک است که می تواند منجر به فلج شدن گردد. به علت اثرات سودمند هیدروژل در مقایسه با داربست های از پیش ساخته شده، در این مطالعه یک زیست ماده بر پایۀ هیدروژل به نام ماتریژل به کار برده شد. ماتریژل یک زیست مادۀ حساس به حرارت است که در دمای بالای 20 درجۀ سانتی گراد تشکیل هیدروژل و نانوفیبر می دهد. ماتریژل حاوی لامینین، نیدوژن و برخی از فاکتورهای رشد است که ...
متن کاملمنابع من
با ذخیره ی این منبع در منابع من، دسترسی به آن را برای استفاده های بعدی آسان تر کنید
عنوان ژورنال:
مجله علوم اعصاب شفای خاتمجلد ۵، شماره ۱، صفحات ۱۸-۲۸
کلمات کلیدی
میزبانی شده توسط پلتفرم ابری doprax.com
copyright © 2015-2023